Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα μακρινό δάσος ζούσε ένα μικρό καταπράσινο φύλλο.
Απ' όταν είχε γεννηθεί αναρωτιόταν έντονα για αυτόν τον κόσμο.
Πως και γιατί ζούσε εκεί, και πως να είναι ο κόσμος, και γιατί να είναι απλά ένα μικρό φύλλο,
κι όχι κάτι πιο μεγαλόπρεπο όπως εκείνα τα δέντρα που έβλεπε να ορθώνονται υπερήφανα γύρω του.
Βλέπετε, το μικρό φύλλο πίστευε πως είναι απλά ένα μικρό, ευάλωτο φύλλο και τίποτε άλλο.
Πέρασε ο καιρός και το φύλλο μεγάλωνε και μεγάλωνε. Είχε μπει για τα καλά το καλοκαίρι.
Οι ακτίνες του Ήλιου το ζέσταιναν κι εκείνο απολάμβανε τις μεγάλες ημέρες και τις δροσερές νύχτες...
Τότε ήταν που άρχισε να παρατηρεί και τ' άλλα φυλλαράκια γύρω του.
- Μα καλά, είπε, που ήταν όλοι αυτοί τόσον καιρό;
Βλέπετε, ήταν τόσο απασχολημένο με τον εαυτό του και την εξέλιξή του,
που δεν είχε παρατηρήσει καν τα υπόλοιπα φύλλα στο κλαδί.
Για να μην το αδικούμε βέβαια, ήταν και που μεγάλωνε και που όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη στον εαυτό του,
και στα μακρινά εκείνα δέντρα που θεωρούσε τόσο μεγαλόπρεπα και που τα θαύμαζε.
Άλλωστε εκείνο ήταν μόνο ένα μικρό ταπεινό φύλλο...
Καθώς άρχισε να γνωρίζει τους γείτονές του και να συνομιλεί μαζί τους ανακάλυψε πολλές ομοιότητες.
Κι εκείνοι αναρωτιόντουσαν για τη ζωή και το νόημα της και πόσο ευτυχισμένοι θα ήταν
αν μοιάζανε στα πανύψηλα δέντρα...
Ίσως να ήταν εκείνη η ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα κι ο δυνατός αέρας που φύσηξε.
Ή ίσως το ουράνιο τόξο που βγήκε αμέσως μετά.
Το μικρό φύλλο ξύπνησε ξαφνικά από το λήθαργό του και είδε!
Είδε όλα τ' άλλα φύλλα, είδε τα κλαδιά, είδε τον φαρδύ δυνατό κορμό!
Είδε τις ρίζες που χάνονταν στην γη!
Και είδε και την κορυφή!
Πόσο ψηλή ήταν εκείνη η κορυφή!
Όσο και να προσπαθούσε να την ακολουθήσει με το βλέμμα του δεν τα κατάφερνε εντελώς!
Αυτό το θέαμα ήταν ότι πιο όμορφο είχε δει στη ζωή του! Δεν πίστευε στα μάτια του!
Ένα ρίγος το διαπέρασε και μαζί του ρίγησαν κι όλα τα φύλλα του δέντρου.
Πολύ σύντομα όλο το δέντρο παλλόταν σε έναν εσωτερικό ρυθμό από τις ρίζες μέχρι την κορυφή.
Το μικρό φύλλο έχασε την ατομικότητα του.
Έγινε δέντρο.
Και το δέντρο έγινε δάσος.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου