Ο Βούδας δίδαξε ότι η συμπόνια για όλα τα έμβια όντα είναι μια θεμελιώδης ποιότητα της πνευματικής ζωής, απαραίτητη για το πνευματικό μας ταξίδι, και έχει τις ρίζες της στην κατανόηση ότι όλα τα όντα είναι βυθισμένα στην άγνοια, η οποία οδηγεί στην οδύνη. Η πρωταρχική συνέπεια αυτής της άγνοιας είναι το αίσθημα του διαχωρισμού, που καλλιεργεί την απομόνωση και την ψευδαίσθηση ενός μικρού εγώ που επιδιώκει να κυριαρχήσει πάνω στα υπόλοιπα. Η εξάσκηση της συμπόνιας βοηθά στην αφύπνιση της διαίσθησης και το άνοιγμα του χώρου της καρδιάς. Μέσω αυτής της εξάσκησης, κατανοούμε τη ρίζα του πόνου και της δυστυχίας, και παρακινούμαστε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να την ανακουφίσουμε. Ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι η αληθινή συμπόνια οφείλει να ξεκινήσει από εμάς. Καλλιεργώντας την συμπόνια για εμάς και αντιμετωπίζοντας τον δικό μας πόνο, μπορούμε να αναπτύξουμε γνήσια ενσυναίσθηση για τους άλλους. Όταν καλλιεργούμε την καλοσύνη και την κατανόηση για εμάς, δημιουργούμε ένα στέρεο θεμέλιο από το οποίο μπορούμε να επεκτείνουμε τη συμπόνια προς τα έξω. Αυτή η εσωτερική εργασία μας επιτρέπει να συνδεθούμε βαθύτερα με τους άλλους, καλλιεργώντας την αίσθηση της ενότητας και της ανθρωπιάς. Τελικά, η πρακτική της συμπόνιας όχι μόνο μεταμορφώνει τη δική μας ζωή αλλά συμβάλλει επίσης στη θεραπεία και την ανύψωση όλων των όντων, προωθώντας έναν πιο αρμονικό και ειρηνικό κόσμο.