Όλα περνούν και φεύγουν και συχνά επιστρέφουν με άλλο πρόσωπο, σπρωγμένα από μια άλλη ανάγκη και με άλλη προτεραιότητα στη ζωή. Ανοίγω τα μάτια και τι βλέπω; Έναν κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς κι αυτό άλλοτε με θλίβει κι άλλοτε με χαροποιεί. Γιατί μεταβάλλομαι κι εγώ μαζί του, είμαι κομμάτι του. Δεν είναι πάντα Άνοιξη! Υπάρχει κι ο Χειμώνας.
Σταματούν ποτέ οι προτιμήσεις, οι επιθυμίες και οι ορέξεις; Η σωστή ερώτηση ίσως να είναι ποια είναι η "σωστή" στιγμή για να τις εκπληρώσεις. Είναι αρκετά συμπονετική η ζωή ώστε καθώς μεγαλώνουμε, να έρχεται ησυχία, καταλάγιασμα των επιθυμιών και ένα αίσθημα ειρήνης, τελικά;
Κάθε καινούργια ρυτίδα συμβολίζει με τον τρόπο της το ταξίδι της ωρίμανσης του καρπού έως ότου έρθει η ώρα για το θέρισμά του. Όλες οι συγκινήσεις, αποτυπωμένες στο σώμα και το νου, κραυγάζουν τη διαδικασία της ζωής και την αναπόφευκτη φθορά που έρχεται ραμμένη στην αποσκευή της.
Αν όμως πάψεις να σκέφτεσαι τον χρόνο; Παύει να υπάρχει; Και από εχθρός της νεότητας και της ξεγνοιασιάς μπορεί να γίνει φίλος της σοφίας και της αγάπης; Τι θεσπέσιες εκείνες οι στιγμές πέρα από το χρόνο. Και μια φευγαλέα ματιά αρκεί για να σε κεντρίσει και να σε κερδίσει. Για πάντα.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου