Μουδιάζεις, θυμώνεις, νομίζεις, τσακίζεις.
Διώχνεις, στρεβλώνεις, σκοτώνεις. Δακρύζεις;
Θολώνει η σκέψη, σα μαύρη κουρτίνα.
Απλώνεται γύρω, φρικτή γκιλοτίνα...
Ανάβεις και σβήνεις, σα Χάρος θερίζεις.
Θεός σάμπως είσαι και τη ζωή δανείζεις;
Για κοίτα σε τώρα, γκρεμός κι ανηφόρα.
Αδιάκοπα απλώνει τα πέπλα η Πανδώρα.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου