Πολλές φορές μου μίλησες για την ενότητα
και πως όλα πλέκονται μ' αόρατο ιστό,
και κάποιες στιγμές τα χέρια σου έσφιξαν τα δικά μου
κρατώντας τη ζέστη μέσα τους.
Που να 'σαι τώρα που η θλίψη φωλιάζει
στις φτερούγες μου και σαμποτάρει το πέταγμά μου;
Τώρα, πιο πολύ από ποτέ σε χρειάζομαι
να δώσεις χρώμα στ' ονειροπόλημα μου,
κι ας ξυπνήσω!
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου