Αγκομαχώ στη θέα του λόφου,
δεν έχω ιδέα τι κρύβεται πίσω του,
μα η καρδιά μου ζητάει να
μη γυρίσει πίσω.
Ο αέρας μπαίνει με δυσκολία
στο στήθος μου,
και δυο ρυτίδες χορεύουν
στο μέτωπό μου.
Πότε άλλαξαν όλα και
έγινα αυτή που είμαι,
ρωτάω το δέντρο που στη
σκιά του κούρνιασα.
Ένιωσα πολλά, μα τούτο το συναίσθημα
που κλωτσάει στο στέρνο μου
είναι πρωτόγνωρο και με καταδιώκει
καθώς συνεχίζω τον δρόμο μου,
μοναδικός μου φίλος,
εχθρός, συνοδοιπόρος.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου