Please scroll down for English
Ο κόσμος μας περιστρέφεται διαρκώς.
Στην δική μας ωστόσο μικρή φαινομενική πραγματικότητα δεν έχουμε αυτήν την αίσθηση γιατί ζούμε προστατευμένοι μέσα σε ένα κουκούλι. Κάτι διαφορετικό από αυτό απλά θα συνέθλιβε κάθε μορφή ζωής στον μικρό μας πλανήτη.
Ζούμε "προστατευμένοι" από τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες του μακρόκοσμου αλλά δεν είμαστε με κανέναν τρόπο αλώβητοι στην εσωτερική ιλιγγιώδη κίνηση του νου, όταν πια έχει ξεφύγει από τον έλεγχό μας για να γίνει μια συνεχής σύγκρουση και περιδίνηση. Αυτή λοιπόν η σύγκρουση και πως μπορεί να γίνει χορός, όπου οι δυνάμεις της δημιουργίας, της συντήρησης και του μετασχηματισμού βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους είναι και το αντικείμενο του διαλογισμού.
Συμφωνούμε πως όσο βαθύτερα μπαίνουμε στα πράγματα τόσο περισσότερες πληροφορίες και εμπειρίες συγκεντρώνουμε. Είναι όπως όταν ένας επιστήμονας χρησιμοποιεί το μικροσκόπιο, όπου ένας ολόκληρος κόσμος εμφανίζεται μπροστά από τα ερευνητικά και έκπληκτα μάτια του. Εκεί λοιπόν στο βάθος υπάρχει ένα όργανο, ο εγκέφαλος και κάτι άυλο, ο νους. Δισεκατομμύρια νευρώνες και τρισεκατομμύρια νευρικές συνάψεις συνεργάζονται στη συλλογή, επεξεργασία και αποθήκευση πληροφοριών στην βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη μνήμη καθώς και στην οργάνωση όλων των λειτουργιών των συστημάτων του σώματος. Είναι τέτοια η ένταση και αναγκαιότητα αυτής της διαδικασίας, που ο εγκέφαλος δεν "κοιμάται" ποτέ, ακόμα και όταν εμείς έχουμε βυθιστεί στον βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα.
Αυτή η άριστα ενορχηστρωμένη διαδικασία δεν μπορεί παρά να έχει και τα τρωτά της σημεία. Η υπερφόρτωση του νευρικού συστήματος φέρνει μια αλυσίδα αντιδράσεων που εκδηλώνονται σωματικά και νοητικά, με αποδοχή από τους επιστήμονες των λεγόμενων ψυχοσωματικών ασθενειών που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στη ρίζα τους με φαρμακευτική αγωγή, αλλά μόνο να απαλυνθούν τα συμπτώματα τους. Η έκφραση "πονάει η ψυχή μου" υποδηλώνει ένα άλγος νοητικό και συναισθηματικό. Τα συναισθήματα συνδέονται με το νου και τις σκέψεις όπως ο χαρταετός με το σκοινί και είναι το βαρόμετρο του εσωτερικού μας καιρού. Πότε καταιγίδα, πότε νηνεμία και πότε τυφώνας, τα συναισθήματα εξουσιάζουν την ζωή μας και της δίνουν νόημα, αλλά την ίδια στιγμή η εξουσία τους μας τυφλώνει και μας παρασύρει.
Εκτός εάν "ανάψουμε το φως"! Όταν αυτό συμβεί, αντιλαμβανόμαστε τα αντικείμενα μέσα στον χώρο. Ο χώρος μπορεί να υπάρξει και μόνος του, τα αντικείμενα όμως δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον χώρο. Εκεί δεν είναι συγχωνευμένα, αλλά το κάθε ένα έχει τη δική του θέση, ενώ μπορούν να συνυπάρχουν και η λειτουργία τους να αλληλοσυμπληρώνεται. Κάπως έτσι λειτουργούν και τα συναισθήματα. Μπορούν να συνυπάρχουν, να αλλάζουν θέση και να μετασχηματίζονται μέσα στον εσωτερικό χώρο. Όταν ο χώρος υπάρχει, κανένα συναίσθημα δεν είναι τόσο μεγάλο που να μην χωράει, είτε είναι θετικό είτε αρνητικό...
Για αυτόν τον χώρο γίνονται όλα. Η γιόγκα, ο διαλογισμός, οι σκληραγωγίες, οι νηστείες και η σύνδεση με έναν δάσκαλο. Και αυτός ο χώρος τα περιλαμβάνει όλα. Εμπειρίες, συναισθήματα και σκέψεις χορεύουν σε έναν χορό χωρίς αρχή και τέλος και ακόμα και χωρίς τελικό στόχο. Αυτός ο χώρος είναι τελείως απαραίτητος για την ευημερία μας. Όταν δεν υπάρχει, παρασυρμένοι από την ξέφρενη ταχύτητα της ζωή, εύκολα παρασυρόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν έχουμε κανέναν έλεγχο, καθόλου ελεύθερη βούληση.
Πως δημιουργούμε αυτόν τον χώρο;
Δημιουργείται όταν αποφασίσουμε να καθίσουμε για λίγο χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και χωρίς να αναζητάμε την επίτευξη. Καθώς παρατηρούμε την αναπνοή να έρχεται και να φεύγει, τη στάση και την θέση του σώματος μέσα στο χώρο ερχόμαστε στο "παρόν".
Παρακάτω παραθέτω ένα ποίημα του Shabkar, σε δική μου ελληνική μετάφραση, βουδιστή μοναχού από το Θιβέτ που έζησε από το 1781 έως το 1851.
Πέρασε πολλά χρόνια σε απομόνωση αλλά και διδάσκοντας όποιον βρισκόταν κοντά του.
Οι λίγες αράδες του ποιήματος του εκφράζουν την ουσία του διαλογισμού.
Κράτησε το σώμα ακίνητο
Μείνε σιωπηλός
Μην περιορίζεις τις σκέψεις, άφησέ τες να έρθουν,
Άσε τη συνείδηση να χαλαρώσει
Σε μια τέλεια κατάσταση άνεσης.
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου
Our world is constantly rotating.
However, in our seemingly small reality, we do not have this feeling because we live in a cocoon. Something other than that would simply crush every form of life on our small planet. We live "shielded" by the huge speeds of the macrocosm, but we are in no way unaffected by the big inner movement of the mind when it is out of our control and is creating a constant collision and spin. So this conflict and how it can become a dance, where the forces of creation, maintenance and transformation are in harmony with each other, is the object of meditation.
We agree that the deeper we go into things the more information and experience we accumulate. It's like when a scientist uses the microscope, where a whole world appears in front of his astonished eyes. So in the background there is an organ, the brain, and something intangible, the mind. Billions of neurons and trillions of neural synapses work together to collect, process, and store information in the short and long term memory as well as organize all functions of the body's systems.
It is such the intensity and necessity of this process that the brain never "sleeps", even when we are plunged into a deep sleep without dreams. This highly orchestrated process can have its disadvantages. Overloading the nervous system brings about a chain of reactions that manifest physically and mentally, with scientists accepting the existence of psychosomatic illnesses that medication can not treat them at their root, but only alleviate their symptoms. The expression "my soul hurts" signifies an emotional and psychological pain.
Emotions are linked to the mind the same way a kite to the rope and they are the barometer of our inner weather. Sometimes a storm, others a hurricane, emotions dominate our lives and give meaning to it, but at the same time their power blinds us.
Unless we turn on the light!
When this happens, we perceive objects in space. Space can exist on its own, but objects cannot exist without space. They are not fused, each has its own place, and their function can coexist and complement each other. This is how emotions work.
They can co-exist, change and transform. When space exists, no emotion is so big that it doesn't fit in, whether it's positive or negative ...
Everything is done for this space. Yoga, meditation, hard work, fasting and connection with a master. And this space encompasses everything. Experiences, feelings and thoughts dance without beginning or end and even without a final goal. This space is absolutely essential for our well-being. When it does not exist, we get drifted by the frantic speed of life, and we are easily dragged into situations where we have no control, no free will.
How do we create this space? It is created when we decide to sit for a while without a specific purpose and without seeking for achievement. As we observe the breath coming and going, the posture and position of the body within the space, we come to the "present" moment.
Below I give you a poem by Shabkar, a Tibetan Buddhist monk who lived from 1781 to 1851. He spent many years in seclusion as well as teaching anyone who was close to him.
His poems express the essence of meditation.
Keep your body still; Keep silent; Do not restrain your thoughts, let them come; Let consciousness relax Into a perfect state of ease.
Alexandra Sotiropoulou